Bu yazı kısacık :) Çünkü anlatacağım hikâye kendi içinde tüm mesajı taşıyor. Uzun lâfa gerek yok diye düşündüm...
***
"Hayat belirsizdir. Önce tatlıyı yiyin," diyor Ernestine Ulmer.
Bu söz bana, çok eskiden büyükbabamın anlattığı bir çocukluk anısını çağrıştırıyor.
Bir bayram günü, büyükbabama ve kardeşlerine birer pamuk şeker alıyor annesiyle babası. Kardeşleri hemen o anda keyifle şekerlerini yiyip bitiriyorlar. Büyükbabam ise daha sonra yemek üzere dolaba saklıyor kendi pamuk şekerini. Hem de şöyle düşünüyor içinden: "Ben yerken onlar çoktan bitirmiş olacaklar. Böylece bir tek bende şeker olacak o zaman." Ama ertesi gün büyük bir hevesle dolabı açtığında, karşısında sünmüş bir şeker yığını buluyor sadece. Bütün güzelliği gitmiş, tadı kaçmış, yapış yapış... Ve büyük beklentilerle ertelediği mutluluğu, hiç unutamadığı bir hayal kırıklığına dönüşüyor.
***
Yani diyeceğim o ki, “Hayatta bazı deneyimler pamuk şeker gibidir. Fırsatınız varken tadına varmazsanız, zaman dolabında eriyip giderler.”